نظریه غار افلاطون از مشهورترین نظریات فلسفی است. افلاطون پیشنهاد می کند که از به چالش کشیدن و زیر سوال بردن باورهایمان نهراسیم.
افلاطون می گوید افراد در غاری زندگی می کنند. از همان ابتدای کودکی در این غار به آنها زنجیرهایی (باورها و قضاوتها) بسته شده است و توان خروج از غار را ندارند. آتشی روشن است و سایه هایی بروی دیوار غار افتاده است. افراد درون غار فکر می کنند هر صدایی که از بیرون غار شنیده می شود صدای همین سایه هاست!
حال فرض کنید کسانی بتوانند زنجیر را پاره کنند و به بیرون بروند. کمترین سختی که با آن مواجه می شوند نور شدید خورشید(حقیقت) است که توان دید را از آنها می گیرد. کسانی تاب می آورند و بیرون را می بینند. به غار بازمی گرند و افراد درون غار را با خبر می کنند اما با استهزا و حتی حمله افراد درون غار مواجه می شوند.
واقع امر این است که زنجیر ها همان اعتقادات و قضاوتهای آدمی است که طی سالهای کودکی تا حال توسط جامعه به فرد پذیرانده شده است. افراد می ترسند که به بیرون غار نگاهی داشته باشند مبادا کل عمر خویش را به خطا زندگی کرده باشند. می ترسند اعتقادات و قضاوتهایشان خطا بوده باشد. لذا اغلب مردم با همان زنجیرهای درون غار به زندگی ادامه می دهند تا دم مرگ. این خود بزرگترین مانع بر سر صلح روابط بینافردی است.