خاطره ای از اقای حمید..... در مورد پدرم

شرمنده خانم ایزی من روز بعد نامه ها رو پیدا کردم و ازشون عکس گرفتم ولی گفتم شاید یاد فوت حاج آقا براتون زنده بشه و از نبودن ایشون خاطرتون مکدر نشه عکسارو براتون نفرستادم

البته قبلش باید بگم که چطور با حاج آقا آشنا شدم

من دانشگاه که قبول شدم ترم بهمنی بودم

سال ٧۴

مغازه آقام کنار دفتر حاج حسین ایزی

بیمارستان روانی

بیمارستان روانی

برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستانهای روانی رفتیم. بیرون بیمارستان غلغله بود. چند نفر سر جای پارک ماشین دست به یقه بودند. چند راننده مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند و بستگان همدیگر را مورد لطف قرار میدادند.