هر آدمی ویژگی‌هایی دارد و اگر قرار باشد همه به صرف خوشامد یا بدآمد دیگری –حالا این دیگری هر که می‌خواهد باشد– ویژگی‌هایشان را تغییر بدهند دیگر هیچ شخصیت متفاوتی برا هیچ‌کس باقی نمی‌ماند. همه می‌شوند یا سفارشی یا کپی برابر اصل بقیه. در حالی که اگر هر کسی تمرین کند خودش را با ویژگی‌های افراد وفق بدهد نه ویژگی‌های افراد را با خودش، آن‌وقت است که واکنش‌ها به رفتار دیگران معقول و منطقی می‌شود و تعامل اجتماعی داشتن مساوی نمی‌شود با تغییر و تحول مدام و بی‌حساب؛ که سنگین‌ترین بهای ممکن برای نیاز اولیه‌ی ارتباط داشتن با آدم‌هاست. البته که نمی‌شود این قاعده را پیچاند و به ضد خودش تبدیل کرد و گفت: "از جمله ویژگی‌های منحصربه‌فرد بنده این است که نیاز دارم طرف مقابلم چنین باشد و چنان کند یا چنان نباشد و چنین نکند". آخر این‌جور وقت‌ها که حرف نمی‌زنند، راهشان را می‌گیرند و می‌روند جایی که خرده‌فرمایشاتشان خریدار داشته باشد، یا هم می‌نشینند سر جایشان و تاس می‌اندازند تا بیاید!
